جانباز مدال‌آور ورزش خراسان گفت: خواهشم از تمامی جانبازان و معلولین این است که به ورزش روی بیاورند تا بر دردهای خود غلبه کنند.

محمدرضا کریمی در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی ایسنا، در خصوص عناوین و سوابق ورزشی خود اظهار کرد: از سال 68 وارد دنیای ورزش جانبازان و معلولین شدم. ابتدا در رشته‌هایی همچون تنیس روی میز، والیبال نشسته، وزنه‌برداری و ویلچررانی کار کردم اما در نهایت در رشته بسکتبال با ویلچر ماندگار شدم و توانستم خوشبختانه به عناوین زیادی نیز دست یابم.

وی افزود: 22 سال است که در این رشته ورزشی فعالیت می‌کنم که از این مدت 12 سال عضو تیم ملی بودم و 8 سال این افتخار را داشتم که بازوبند کاپیتانی تیم ملی کشورم را بر بازو می‌بستم. در مدت حضورم در تیم ملی توانستیم به عناوین متعددی نیز دست یابیم. حضور در المپیک آتن و کسب مقام هشتم این رقابت‌ها نیز از جمله عناوین ماست، ضمن اینکه در مسابقات آسیایی در سه دوره توانستیم به عناوین اول تا سوم دست یابیم.

این جانباز قهرمان افزود: در مسابقات مختلف بین‌المللی نیز در مالزی و تایلند توانستیم به عنوان قهرمانی دست یابیم. ضمن اینکه 6 سال است از تیم ملی ایران خداحافظی کرده‌ام و در تیم ایثار قم بازی می‌کنم که در این مدت هم 2 بار به عنوان قهرمانی ایران دست یافته‌ایم. در مشهد هم به عنوان مسئول کمیته بسکتبال با ویلچر جانبازان و معلولین در خدمت علاقه‌مندان و ورزشکاران خراسانی هستم.

کریمی در خصوص نحوه رسیدنش به درجه رفیع جانبازی گفت: متولد سال 1349 هستم، در سال 63 و درحالی‌که 14 سال سن داشتم در نبردی که در قالب نیروهای بسیج با منافقین داشتیم، تیر اسلحه ژ3 به پا و دستم خورد که در نهایت مجبور شدم پای چپم را از زانو به پایین قطع کنند. جانباز 55 درصد هستم و پیش از رقم خوردن این شرایط، فوتبال بازی می‌کردم و اتفاقا در این رشته ورزشی نیز به عناوینی دست یافته‌بودم.

کاپیتان سابق تیم ملی بسکتبال با ویلچر کشورمان در خصوص شرایط خاص جانبازان و معلولین و لزوم ورود این قشر به دنیای ورزش تصریح کرد: جالب است بدانید که برخی از دردهایی که با مسکن قوی هم آرامم نکرد با ورزش آرام شدند.

وی گفت: خواهشم از تمامی جانبازان و معلولین هم‌وطنم این است که ورزش را آغاز کنند. هدف من به شخصه از ورود به ورزش کسب عناوین قهرمانی نبود بلکه ورزش کردم تا دردهایم آرام گیرد و بتوانم آن روحیه‌ای که داشتم را دوباره به دست آورم. ورزش برای قشر ما زمینه‌ساز امید به زندگی دوباره است. بدون شک ورزش پل بزرگی به سمت تحول در شرایط روحی و جسمانی افراد است.

کریمی در خصوص بی‌توجهی مسئولان شهری همچون شهرداری مشهد به جانبازان و معلولین و فراهم نکردن نیازهای اولیه این افراد گفت: متاسفانه جانبازان و معلولین امکان استفاده از اتوبوس‌‎های فعلی ناوگان حمل و نقل شهری را ندارند و برای حل چنین مشکلی قدمی از سوی سازمان اتوبوس‌رانی برداشته‌نشده، در طراحی بسیاری از خیابان‌ها و اماکن مختلف مثل پارک‌ها و تفرجگاه‌ها، جانبازان و معلولین را در نظر نگرفته‌اند و در بسیاری از موارد تجربه کرده‌ام که باید از روی ویلچر بلند می‌شدم و با کمک هم‌شهری‌ها از گذرگاهی عبور می‌کردم. این دقیقا خلاف رویه‌ای است که در سایر کشورها در برخورد مسئولان هر کشور با معلولان‌شان دیدم.

کریمی با اشاره به پتانسیل بالای ورزش خراسان تصریح کرد: همیشه در رشته‌های مختلف ورزش‌های جانبازان و معلولین مشهد از بهترین بازیکنان برخوردار است اما متاسفانه به دلیل عدم حمایت از قهرمانان، این افراد مجبور می‌شوند که در شهرهای دیگر کشور به میدان بروند. برای مثال از 5 بازیکن اصلی تیم ایثار قم، 4 نفر مشهدی بودند. حیف است که چنین سرمایه‌هایی داشته‌باشیم و جای نام مشهد، نام شهری دیگر بدرخشد.

مسئول کمیته بسکتبال با ویلچر ورزش‌های جانبازان و معلولین خاطرنشان کرد: برای مثال تیم شهرداری آمل در لیگ برتر بسکتبال به تیمداری روی آورده و با جذب بازیکنان غیربومی هرساله از حاضران در کورس قهرمانی است. نهایتا بودجه‌ای که یک تیم لیگ برتری در بسکتبال با ویلچر نیاز داشته‌باشد تا به قهرمانی برسد عددی در حدود 200 تا 250 میلیون تومان است. متاسفانه نهادها و ارگان‌هایی مثل شهرداری مشهد با وجود اینکه بودجه خوبی در اختیار دارند اما به ورزش جانبازان و معلولین بی‌توجهند.

وی افزود: امیدوارم بالاخره مسئولان ورزشی و شهری نیز به خود بیایند و با استفاده از خیرین ورزشی نیز شاهد تیمداری و اسپانسرینگ در ورزش خراسان نیز باشیم.